سربازی از تبار سادات

کنار حوض‌ فیروزه‌ای رنگ نشست تا نفسی تازه کند که صدای در رشته افکارش را پاره کرد.

تن رنجورش را به آرامی بلند کرد و به سمت در آهنی بزرگ قرمز رنگ حیاط حرکت کرد. چشمش که

به رضا و وسایل جدید خانه افتاد دنیا برایش تیره و تار شد،چند قدمی به عقب برگشت.

دلش میخواست چند تا فحش آبدار به رضا بدهد. اما باهمان‌نجابت همیشگی سرش را پایین

انداخت و بریده بریده سلام کرد.

رضا که انگار حمیده را اصلاً ندیده بود با همان هیکل چهارشانه و قد بلند وارد حیاط شد وبا دیدن

حمیده دماغش را بالا کشید و ابروهای پهن و کشیده اش را در هم کشید و با چشم غره ای حمیده

را به عقب راند.

شب بند در بزرگ را باز کرد تا وانت بار بتواند وارد حیاط شود و وسایل فرنگیس خانم را پیاده کند.

در تمام آن مدتی که وسایل را پیاده و جا گیر کردند حمیده‌ در تنهایی خودش اشک ریخت و دم

نزد.
تنها چیزی که به او آرامش میداد قرآن کوچک سبزی بود که یادگار مادرش از سفر کربلا بود. هر

وقت دلش از زمین و زمان می گرفت به انباری پناه می برد و قرآنش را باز می‌کرد وآیاتی را

می‌خواند.

تنها پناه روزهای خستگی اش همان قرآن کوچک بود.

ادامه دارد…