سربازی از تبار سادات

#به قلم خودم

سلام 

دوباره دست به قلم شدم ،این بار نه از خودم ،بلکه از وبلاگ های رها شده ی شما دوستان قلم می زنم.

داشتم مطالب وبلاگ ها را می خوندم ،چقدر دلنوشته های زیبایی ،چه حرفهای و درد ودل هایی که شاید ما هیچ کجا و پیش هیچ کسی نمی توانیم بزنیم را اینجا راحت بیان می کنیم.

دلنوشته هایی پر از واقعیت که چندین بار خواندمشان.شعرهایی با مضمون های عاشقانه و عارفانه که ادم از خواندنشون سیر نمیشه.

مادرم همیشه می گفت اون چیزی که توی دلته را بریزبیرون ،نزار برات یه عقده بشه.این حرف های نگفته رفته رفته بزرگ و بزرگتر میشن و خدایی نکرده یه

دفعه راه نفس ادمو میگیره.دیدین ادم سرما میخوره همش احساس می کنه یه چیزی توی گلوشه نمیزاره یه اب خوش از گلوی ادم پایین بره؟

خوش به حال اون دوستانی که نمیزارن هیچ حرفی توی دلشون بمونه.نمیزارن حرف زدن براشون بشه حسرت…

شاید چون همدیگر را نمی شناسیم بهتر میتونیم حرف دلمون را بیان کنیم.

بیاید یه تصمیم بگیریم.

اگه نمیتونیم حرفامونو به همدیگه بزنیم پس حداقل اینجا برای همدیگه بنویسیمشون.

برای دل خودمون بنویسیم.مهم نباشه که چندتا بازدید کننده داره .فقط بنویسیم.