سربازی از تبار سادات

#به_افق_اربعین

#به_قلم_خودم

با صدای شکسته شدن چیزی از خواب پریدم.گیج و منگ بودم.سراسیمه به سمت اتاقش دویدم.انگار در قفل شده بود.هرچه دستگیره ی آهنی در چوبی اتاقش را بالا و پایین می کردم زبانه ی قفل در تکان نمی خورد.باپای راستم محکم بر لبه ی پوسته پوسته شده ی در قهوه ای رنگ کوبیدم تا باز شد.

خودش را به زور به لبه ی  تخت فلزی آبی رنگش رسانده بود‌ و لیوان آبخوری شیشه ای را از روی میز عسلی کنار تختش به پایین انداخته بود.

خودم را با عجله به او رساندم.زیر بغل هایش را گرفتم تا بلند شود و بنشیند.

همین که بلندش کردم شروع کرد به گریه کردن.

با دستمال سفید گلدوزی شده ی کنار بالشت مخمل قرمز رنگش اشک هایش را از روی گونه های استخوانی اش پاک کردم.

روسری سیاه منجق دوزی شده اش را مرتب کردم و بوسه ای بر دستان پر چین و چروکش زدم و خرده شیشه های ریخته شده بر روی قالی خشتی دست بافت را جارو‌کردم.

کنارش نشستم و سرم را روی شانه های نحیف ولاغرش گذاشتم.

با چشمان گود افتاده ی پشت عینک های ذره بینی اش به رادیوی قدیمی داخل طاقچه اشاره کرد. 

رادیو را برایش اوردم و موج همیشگی معارف را برایش تنظیم کردم.

زیارت اربعین را می خواند.السلام علی ولی الله و حبیبه،السلام علی خلیل الله و نجیبه …

همین که اسم امام حسین علیه السلام فضا را معطر کرد ،مادرم  ارام ارام زیر لب با خودش نجوایی کرد و اشک هایش سرایز شد.

گوشم را به لبهای خشکیده و ترک خورده اش چسباندم تا صدایش را بشنوم.

((امروز اربعینه و من  جاموندم.

آرزوی زیارت دوباره ی حرمت را به دلم نزار حسین.

درسته گناهکارم و روسیاه اما هنوز به عشق تو زنده ام آقا.

دستمو بگیر تا دوباره بلند شم و راهی حرمت شم.

نذر مادرت حضرت زهرا علیها سلام ۱۴هزار صلوات میفرستم تا دوباره بین الحرمترا ببینم و اونجا زیارت عاشورا بخونم))

درسته ۶ ماه بعد از اون نذر مادرم کربلایی شد .

آقاجانم تو را به علی اصغرت قسم منم کربلایی کن.