سربازی از تبار سادات

#به قلم خودم

#موسوی

هفته ی بسیج بهانه ای شد تا یه تلنگری به خودمون بزنیم

بیاید باخودمون صادق باشیم

با هرکی روراست نباشیم با خودمون که تعارف نداریم.

برو جلوی آیینه بایست توی چشمای خودت نگاه کن واز خودت از وجدانت بپرس

اگه خدایی نکرده هنوز جنگ تحمیلی ادامه داشت(البته بماند که جنگ ادامه دارد)من جزء داوطلبین خط مقدم بودم یا مدام بهونه های بنی اسراییلی میاوردم.

ایا میتونستم از خانوادم بگذرم؟

اصلا یه لحظه هم میتونستم تصور کنم که دیگه قرار نیست خنده های دخترم را بشنوم؟

یا شاید این اخرین باری باشه که دارم پسرمو بغل میکنم وبا هم میخندیم؟؟؟

واقعا به ذهنم خطور میکرد که دیگه نتونم پدر ومادرم وعزیزانم را در اغوش بگیرم وغم های دنیا را فراموش کنم؟؟؟؟؟

واقعا میتونستم؟؟؟؟

قادر بودم پشت پا بزنم به صندلی ریاستی که بهش چسبیدم؟

چطوریه بعضیا اینقدر راحت دل از خوشی های دنیا کندند ؟

چطوری چشمشون را به روی این همه زیبایی دنیا بستند؟

اخه شهدا شما چی را درک کردین یا بهتره بگم چی دیدین که چشم به روی دنیا ولذت هاش بستین؟

فقط میتونم بگم هرچی دیدین وشنیدین وفهمیدین گوارای وجودتون خوشا بحالتان

یادتون نره ما رو سیاهان را دعا کنید .برای ماهایی که غرق این دنیای خاکی فانی شدیم دعای فرجی بخونید.

خدا شماها را خیلی بیشتر دوسن داره .روی حرفتون حساب میکنه.