گاه باید خندید برغمی بی پایان 26 آبان 1399 توسط سربازی از تبار سادات زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیستو دلم بس تنگ استباز هم میخندمآنقدر میخندم که غم از روی رود…زندگی باید کردگاه با یک گل سرخگاه با یک دل تنگگاه باید رویید در پس این بارانگاه باید خندید بر غمی بیپایان…. مطلب قبلیمطلب بعدی